07. ඔබ මා හමුවුන මේ ඉර හඳ යට...

ඔබ මා හමුවුන මේ ඉර හඳ යට

කොතැනක සිටියත් මා මළ දවසට

මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී

මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී

ඔබ සිත මා සිත හමු වූ දා සිට

මා ළය පීදී පර වූ පෙම් මල...

සිතින් තුරුළු කර මා මළ දවසට

මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී...

කඳුල සුසුම නොහෙලා නොදොඩා අපි

මිරිඟු සයුර වෙත පියමන් කල සැටි...

සිතින් දරාගෙන මා මළ දවසට

මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී...

ගායනය: කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ

බොහෝ අවස්තාවන්වල දී පිරිමින්ට කඳුල යනු මදක් දුර දෙයකි. සැබවින්ම පිරිමිට අඬන්න බැරි වෙලාවට ඔවුන් ආවේගය සිතට ගනී. ඉන් අනතුරුව තරහින් වැඩ කරයි. කඳුළු සලන්නට නොහැකි බව නිසාම ඔවුන් එසේ හැසිරෙයි.

එනමුත්, ඇහෙන් නොහඬන පිරිමි හිතෙන් නොබෝ සෙයින් හඬයි. එය සත්‍යකි. ඇතැම් විට පිරිමි යක්කු වගේ පෙනුනත් හැම යකෙක් තුළම සැඟවුණු මිනිහෙක් ජීවත්ව සිටී.

සොඳුරු මොහොතක මුණගැසුණු අය විටෙක ඈත් වේ. එනමුත් ඒ හමුවීම් අතුරෙන් විටෙක, යම්කිසිවෙකුට මින් පෙර ඇති නොවුන බැඳීමක් ඇති වුවහොත්, ඔවුන් ද අපව දාලා යනවිට ඇතිවන දුක, ඉන් අනතුරුව අපට ඇතිවන අතීතාවර්ජන සමඟ හිතට ගලා එන සංතාපය වචනවලට පරිවර්තනය කළ නොහැකි ය. එසේ නමුත් නැවතත් අවසන් වරට හෝ දැකගන්න ලැබේනම් කියා සිතුවොත්, මේ ගීතය තරම් ඒ ගැන කියන තවත් ගීයක් ඇතැයි මම නොසිතමි.

නන්දා මාලනිය එයට නව අරුතක් ගෙනෙන්නේ මෙසේ ය, 

''ආදරයේ වේදනාව හදට දැනුන යම් දවසක
හුදෙකලාව නොතැවි යළි එන්න මා සොයා...
එන්න මා සොයා...''

අවසන්වරට මෙසේ අපි අපටම සමුදෙන අවස්ථාවක, අපි අපේ මුවින් නොකීවත්, වෙන ලෝකයන්හි තනිවී ඒ ඒ ලෝකයන් තුළ කාර්යබහුල වී සිටියත් යටිසිතෙන් නැගෙන ඉල්ලීමක් පරිද්දෙන් මෙම ගී පදය නිර්මාණය වී ඇත.

ස්තුති...

Nethmi Mahisani ✍