08. අන්න බලන් ඉදිකඩ ළග...

අන්න බලන් ඉදිකඩ ළග 

කොක්කු රෑන වගේ ඇවිත්

පුන්චි එවුන් නුඹ එනකන් පාර බලන්නේ

හීන් සැරේ ගිහින් උන්ට එකතු වෙයන්නේ...

පුන්චි දුවේ නුඹ යනකොට 

සුදු පාටින් ඉස්කෝලෙට

පුන්චි මගේ අතීතයේ මං තනිවෙනවා...

ලඳු දෙනි මැද දෙවැට දිගේ 

දොළ පාරින් එතෙර වෙලා

මගේ හිතින් මං ආයෙත් පාසල් යනවා...

එක පුටුවක වාඩි වෙලා 

එක පැන්සල දෙකට කඩන්

අකුරු කෙරුව කාලය නෑ ආයිත් එන්නේ...

මං නොදුටුව නව ලෝකය 

කිරුලු පළන් රැජින වෙලා

පුංචි දුවේ නුඹ ඒ ලොව ගොඩ නගපන්නේ...

ගායනය: දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී 
ගී පද: බණ්ඩාර ඇහැලියගොඩ 
සංගීතය: රෝහණ වීරසිංහ 

පාසල් කාලයේ සැබෑ සුන්දරත්වය අපට දැනෙන්නේ පාසල් කාලයේ නිමාවත් සමඟිනි. ඒ නිමාවත් සමඟ නැවත අවුරුදු 13ක පාසල් කාලයේ සුන්දරත්වය විඳීමට, නැවත ඒ මතකයන්හි ජීවත් වීමට මේ ගීය අපව රැගෙන යයි. මවක් තම පුංචි දියණියට, සුදු ගවුමින් සැරසී පාසල් යන තම කුඩා දියණියට ඇගේ පාසල් මතකයන්හි ආවර්ජනයක් මෙසේ සනිටුහන් කරයි. ඇයව එම මතකයන් වෙත කැන්දාගෙන යෑමට ඇගේ පුංචි දියණිය සමත් වේ. 

කොක්කු රෑන සේ සුදු පාටින් පාසල් නිල ඇඳුම ඇදගෙන ඉදිකඩ ළගට වී මේ පුංචි දියණියගේ යහළුවන් ඇය එනතුරු බලා හිඳින බැව් කියයි. මේ සියල්ල දකින විට, මවටත් ඇගේ පාසල් දිවිය මතකයට නැගීම සාමාන්‍ය වේ. මේ අම්මාත් ඇය පාසල් ගිය හැටි සිහිකරන්නේ මෙසේ ය. ලඳු දෙනි මැදින්, දෙවැට දිගේ, දොළ පාරින් එතෙර වෙලා යන ආකාරයෙන් එම පැදි දක්වන විට අපටත් අපේ පාසල් කාලය සිහියට නැඟෙන්නේ නිතැතින් ය.

දැන් අපි ඒ කාලෙට මොනතරම් ආස වුවත්, අපි කාටවත් නැවත ඒ කාලෙට යාමට නොහැකි ය. එනමුත් ඒ මතකයන් ඔස්සේ අපි සැමදා සිතින් පාසල් යයි. ඒ බව මෙහි වන අම්මා පවසන්නේ, එක පැන්සල දෙකට කඩන් අකුරු කෙරුව කාලය ආයෙත් එන්නේ නෑ යනුවෙනි.

ඒත් සමඟම ඇය තම දියණියට පවසන්නේ, ''මන් නොදුටුව නව ලෝකයේ කිරුළ පළන් රැජින වෙලා පුංචි දුවේ නුඹ ඒ ලොව ගොඩ නගපන්නේ'' යන්නයි. පාසල් යන දරුවන් සිටිනා සෑම මවකගේම සහ පියෙකුගේම එකම පැතුම මෙය නොවේද? තම දරුවන් තමන්ගේ තත්වයට වඩා උසස් ලෙසින් ජීවත් වනවා දැකීම සියලුම දෙමව්පියන්ගේ ප්‍රාර්ථනය. මෙහි එන අම්මාත්, තමන් නොදුටු ලෝකය දැකීමට තම දියණියට ආශිර්වාද කරයි.

පාසල් කාලය අපේ දිවියට දෙවරක් නොඑන නිසා ඒ කාලයේ සුන්දරත්වය විඳිනවා සේම ඒ කාලයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්නත් අමතක නොකළ යුතුය.

එසේම, දෙවැට දිගේ - කෙත් වතු මැදින් - දොළ පාරින් එතෙර වී පාසල් යන දරුවා විඳින සුන්දරත්වය උදෑසනින් බස් රියේ සිර වී තෙරපී පාසල් යන දරුවා නම් නොවිඳී. තරඟකාරී ඉගෙනුම් ක්‍රමය පරිසර සුන්දරත්වය, ඊට ආදරය කිරීමට හුරු වීම දරුවන්ගෙන් උදුරා ගැනීමක් සිදු කරයි.

අපටත් වඩා ලස්සන සුන්දර පාසල් කාලයක් අපේ දෙමව්පියන්ට උරුම වන්නට ඇති. මොකද ඔවුන්ට මෙතරම් තරඟකාරී ඉගෙනුම් ක්‍රමයක් තුළින් අපට මෙන් කරදර නොකළ නිසාවෙනි. ඒ කෙසේ නමුත්, අපට උරුම වූ අපගේ පාසල් කාලයත් අතිශය සුන්දර නොවේ ද? 

ස්තුති...

Nethmi Mahisani ✍