05. දවසක් පැල නැති හේනේ...

දවසක් පැල නැති හේනේ

අකාල මහ වැහි වැස්සා

තුරුලේ හංගාගෙන මා

ඔබ තෙමුණා අම්මේ...

පායන තුරු හිටි පියවර

හිටියා ඔබ අම්මේ...

නුවර වීදි යට කරගෙන

නින්දා වැහි වැගිරුණ දා

බිරිඳකගේ සෙනෙහෙ ගියා

යෝධ ඇලේ නැම්මේ...

ඔබෙ සෙනෙහස සුවඳ දිදී

දැනුණා මට අම්මේ...

ඔබෙ සෙනෙහස සුවඳ දිදී

දැනුණා මට අම්මේ...

කොළඹ අහස කළු කරගෙන

මුහුදු හුළඟ අඬලන කොට

ඔටුන්න බිම දා දුවගෙන

එන්නද එක පිම්මේ...

මං එනතුරු ඉදිකඩ ළඟ 

ඉන්නවාද අම්මේ... 

ගායනය - ගුණදාස කපුගේ 
ගී පද - රන්බණ්ඩා සෙනෙවිරත්න 
සංගීතය - ගුණදාස කපුගේ

හේනට පැලක් යනු නැතිවම බැරි දෙයකි. හේනකට පැලක් තිබිය යුතුමය. හේනකට පැලක් නොතිබුණහොත් එය කවරාකාරද? එය හරියට පියකු නොමැති නිවහනක් සේය. ඉතිං තාත්ත නැති ගෙයත් හරියට පැලක් නැති හේනක් වගේ ඒ තරම් වටින කියන දෙයකකි පැල, හේනකට. රන්බන්ඩා සෙනෙවිරත්නයන් ඒ පියකු නොමැති ගෙය පිළිබඳ ගෙනෙන අදහස මෙසේ ය.  

දවසක් පැල නැති හේනේ
අකාල මහ වැහි වැස්සා
තුරුලේ හංගාගෙන මා
ඔබ තෙමුණා අම්මේ...
පායන තුරු හිටි පියවර
හිටියා ඔබ අම්මේ...

පියා නොමැති මේ නිවහන පැල නැති හේන ලෙස ව්‍යක්ත කර ඇත. මෙම හේනට වැටෙන අකාල මහා වැහි යනු, එම නිවසෙහි අම්මාට වෙනත් පිරිමින්ගෙන් එන අයුතු යෝජනාවන් ය. තම දරුවාට තමා නිසා නරකක් වේවි යන බියෙන් යුතුව එම එක් යෝජනාවකටවත් අම්මා කැමති නොවේ. ඒ සියල්ල ප්‍රතික්ෂේප කරයි. ඔවුන්ට (යෝජනාවන් එවන වුන්ට) එපා වන තුරුම ඇය නිහඬව සීටී. ප්‍රශ්න සියල්ලක්ම අවසන්වන තුරු එකම මතයක සිටීමට ඇය  සිතාගනී. එය 'පායන තුරු හිටි පියවර හිටියා ඔබ අම්මේ' යනුවෙන් රන්බන්ඩා සෙනෙවිරත්නයන් සඳහන් කර තිබේ. 

නුවර වීදි යට කරගෙන
නින්දා වැහි වැගිරුණ දා
බිරිඳකගේ සෙනෙහෙ ගියා
යෝධ ඇලේ නැම්මේ...
ඔබෙ සෙනෙහස සුවඳ දිදී
දැනුණා මට අම්මේ...

මුලු නුවර නගරයම තමන්ට එරෙහි නින්දා අපහස නගන විට තමන්ගෙ බිරිඳ තමන්ව මගහැර යන්නේ, යෝධ ඇලේ ජාල කඳ ගලා බසින්නාක් මෙන් බව ගීපද රචකයා දක්වයි. යෝධ ඇල කියන්නෙම ශ්‍රී ලාංකීය වාරිමාර්ග ඉංජිනේරු විද්‍යාවේ මුදුන් මල්කඩ හා සමාන වන දෙයකි.  මෙහි ආනති සටහන් වන්නේ කන්ද පෙදෙසට කිලෝමීටර එකක් යනවිට බෑවුම අඟල් දෙකක් යන ආකාරයට යි. මෙසේ විශාල ජල කඳක් උඩට ගලා බැසීමේ සංසිද්ධිය සිතා ගැනීමටත් අපහසු දෙයි. එනමුත් ඒ සංසිද්ධිය කවි සිතට සිදු වේ. තම බිරිඳ තමන්ව දමා යාවි යැයි නොසිතන මොහොතක ඇය ඔහුව මගහැර යන්නට විය. 

කොළඹ අහස කළු කරගෙන
මුහුදු හුළඟ අඬලන කොට
ඔටුන්න බිම දා දුවගෙන
එන්නද එක පිම්මේ...
මං එනතුරු ඉදිකඩ ළඟ 
ඉන්නවාද අම්මේ... 

කොළඹ අහස කළු පැහැ ගැන්වී වැසි වසින යාමේ, මුහුද තාලයට මෙන් හෝ හෝ ගාන සද්දය ඇසෙන කල ඔහුට සිතෙන්නේ, මේ සියල්ල අතහැර දමා තම මව වෙත දිවගෙන යාමයි. ඒත් ඔහු කෙසේද තම මව වෙත දිවගෙන යන්නේ. අම්මා තමාව දමා ගොස් අවසන් නේද? ඇය මිය ගොස් අවසන් නේද? එය කෙසේ සිදු වී ඇත්දැයි සිතීමට රන්බන්ඩා සෙනෙවිරත්නයන් ඔබට අවස්ථාව ලබා දී ඇත. 

ස්තුති...

Nethmi Mahisani ✍